Itaque contra est, ac dicitis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Duo Reges: constructio interrete. An tu me de L. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.

Constituto autem illo, de quo ante diximus, quod honestum
esset, id esse solum bonum, intellegi necesse est pluris id,
quod honestum sit, aestimandum esse quam illa media, quae ex
eo comparentur.

Nemo igitur esse beatus potest.

Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.
Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset.

Dat enim intervalla et relaxat.

Rationis enim perfectio est virtus; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Explanetur igitur.: Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.
Bork: At, si voluptas esset bonum, desideraret.
Quid vero?: Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.
Haeret in salebra.: Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.
Bonum integritas corporis: misera debilitas.
Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
Istic sum, inquit.

Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Stoici scilicet. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes.

Pompeius in foedere Numantino infitiando fuit, nec vero omnia timente, sed primum qui animi conscientiam non curet, quam scilicet comprimere nihil est negotii.