Duo Reges: constructio interrete.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quid dubitas igitur mutare principia naturae? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Bork: Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
Tenent mordicus.: Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
Si quae forte-possumus.: Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.
Bork: Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest.
Bork: Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
Prioris generis est docilitas, memoria;
Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Ita nemo beato beatior. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius.
Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;
Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est.
Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.
Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed
quae tueretur.

Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro
amico?

Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino.

Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Aliter autem vobis placet. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. An haec ab eo non dicuntur? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. At iam decimum annum in spelunca iacet.