Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Duo Reges: constructio interrete.

Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?
Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere.
Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum?
At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

E quo efficitur, non ut nos non intellegamus quae vis sit
istius verbi, sed ut ille suo more loquatur, nostrum
neglegat.

Virtutis enim beataeque vitae, quae duo maxime expetenda
sunt, serius lumen apparet, multo etiam serius, ut plane
qualia sint intellegantur.

Bork: Quid de Platone aut de Democrito loquar?
Bork: Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.
Verum esto;: Inquit, dasne adolescenti veniam?
Perge porro;: At certe gravius.
Haec dicuntur inconstantissime.: Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.
Non semper, inquam;: Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Venit ad extremum; Proclivi currit oratio. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Quorum altera prosunt, nocent altera. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Non enim in ipsa sapientia positum est beatum esse, sed in iis rebus, quas sapientia comparat ad voluptatem.

Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?
Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;
An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;